Bł. Natalia Tułasiewicz, piękna kobieta o pięknej duszy, moja sąsiadka, mieszkająca 70 lat temu zaledwie ulicę ode mnie… Choć słyszałam o niej już wcześniej, to dopiero dziś przyszedł czas na naszą głębszą znajomość.
Wieczność nie zna czasu ani miejsca, dzieli nas o niej kruchość naszego życia, czasem jest to ułamek sekundy, a czasem jedna myśl… Zatapiam się w zapiskach bł. Natalii, wzruszam jej wewnętrznym pięknem, dobrocią i mądrością - jakiż to kwiat polskiej inteligencji, którego myśli zasuszone zostały w zapiskach niczym w zielniku, do którego dziś zaglądam i zachwycam ich ponadczasowym kształtem mimo zapachowej nuty minionej epoki…
Zostawię Wam jedną piękną myśl, którą przeczytałam przed chwilą… bowiem „wielkość opiera się na fundamencie małości”
„Jakiś głos wewnętrzny mówi mi, że niemoc takich jak ja jest największym z przeżywanych na ziemi złudzeń. W istocie bowiem każdy z nas jest ogniwem w łańcuchu przyczyn i skutków, które sięgają nieskończoności. Gdyby tych ogniw zabrakło, łańcuch przeszłości, teraźniejszości i przyszłości rozpadłby się, a ciągłość życia, triumf życia, okazałby się fikcją. W takiej perspektywie sens osobistego życia można zamknąć w słowach: żyj tak, jakby tylko od jakości twojego życia zależał los świata, módl się tak, jakby tylko od twojej modlitwy zależały dzieje pokoju i wojny, jakby tylko od twojej prośby zależało, czy będzie pokój czy wojna. Albowiem w istocie tak właśnie jest, tylko w pełni będzie to można pojąć dopiero po śmierci, dopiero wtedy, gdy staniemy oko w oko przed obliczem Odwiecznej Sprawiedliwości. (…)
Albowiem nie co innego, jeno wielkość właśnie opiera się na fundamencie małości. I tak jest nie tylko w świecie materii”
Piękne… prawda?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz