O obowiązkach stanu w drodze do świętości całej rodziny!

marca 03, 2024

O obowiązkach stanu w drodze do świętości całej rodziny!

 

Dzięki Wydawnictwu Świętej Tradycji Gerardinum odkryłam wspaniałego kapłana, ks. Bolesława Żychlinskiego (1857-1929), księdza, który był związany z moim drogim Poznaniem! 

Ks. Żychliński urodził się w 1857 roku, pochodził z pobożnej wielkopolskiej rodziny ziemiańskiej. Ukończył w 1876 r. gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu (szkoła również mi niezwykle miła) i studia teologiczne w Niemczech. 24 kwietnia 1882 wyświęcony został na kapłana i przez 15 lat wypełniał z całą gorliwością i zaparciem siebie trudne, pełne odpowiedzialności powierzone mu urzędy, wykształcając w sobie typ "księdza wielkopolskiego", pracującego z wielkim poświęceniem dla sprawy Kościoła i Polaków w czasie niewoli. 

Z powodów zdrowotnych musiał zrezygnować z pełnionych zadań, zaś władza duchowna w uznaniu jego zasług mianowała go radcą duchownym. Jako emeryt przeniósł się ks. Żychliński do Poznania, gdzie rozpoczął nową owocną działalność katolickiego pisarza ludowego. 

Napisał dziełko o częstej Komunii św., wydał cały szereg broszur treści wychowawczej i siedem tomików żywotów św. Ósmy tomik pozostawił przygotowany do druku. 

Jego dziełka napisane zostały prostym i niezwykle plastycznym językiem, trafiają dziś w serca wiernych jak przed laty w serca polskich katolików, którzy swej wiary strzegli przed zaborcą jak polskości. 

Dziś chciałabym Wam zaproponować przepiękny zestaw książek, który wyszedł spod pióra ks. Żychlińskiego. Teksty te przejmują czytelnika głęboką miłością Boga i bliźniego.

W zestawie znajdują się tytuły dedykowane wszystkim członkom rodziny:

Żywoty świętych dziewic

W tym dziełku czeka na czytelniczki piętnaście świętych niewiast: Agata, Agnieszka, Augusta, Balbina, Barbara, Cecylia, Dorota, Julia, Katarzyna, Łucja, Regina, Engracja, Fabronia, Petronela, Teodora, Aniela Merci, Cyta, Julianna, Krystyna, Tekla, Małgorzata, Lidwina, Afra, Małgorzata z Cortony i Pelagia. Ich historie są bardzo przejmujące, choć czasem trudno je odnieść do współczesnego życia, to za sprawą komentarza ks. Żychlinskiego, ich przykłady stają się ponownie ponadczasowe i można z nich czerpać garściami dobre wzorce. 

Swego czasu w niemieckim tygodniku „Die Welt” przeczytałam esej na temat wstydu. Współcześnie wstyd uznaje się za coś niepożądanego, krępującego, hamującego wobec świata. W języku niemieckim mam wręcz wrażenie, że jest nawet synonimem słowa „strach”, choć i strach w życiu spełnia niewymownie ważną rolę, bo ratuje człowieka w wielu sytuacjach, w których głupota wstępuje na miejsce odwagi. Niemniej wracając do rzeczonego wstydu - ks. Żychliński pisze: „Mistrze życia duchownego uczą, że „wstydliwość, czyli wstyd, to najpewniejsza, nieomylna ochrona czystości; nieodstępny i najczujniejszy jej stróż, i zarazem najodważniejszy, który równie śmiało upomina i strofuje króla, jak żebraka”

Żywoty świętych małżonek

Niniejsza lektura obfituje w żywoty Świętych: Klotyldy, królowej Franków, Katarzyny z Genui, Elżbiety – królowej Portugalii, Kunegundy cesarzowej, Franciszki Rzymianki, Joanny Franciszki de Chantal, Darii oraz bł. Salomei - przykłady, które uczą i jednocześnie pociągają! Wszystkie pokazują nam życie, którym kobiety wyjednały sobie niebo. Bardzo wartościowa kobieca lektura. 

„Fundamentem mądrości jest: nie ufać mądrości własnej”

„Prawie zawsze matka wychowuje dzieci na obraz i podobieństwo swoje”

„Niech rodzice nad niczem nie czuwają bardziej niż nad zachowaniem dzieci we wstydliwości i czystości”

„Zadaniem mego życia jest jak najwierniej wypełniać moje obowiązki” 

„Ktobykolwiek chciał być przyjacielem tego świata, stawia się nieprzyjacielem Bożym”

Żywoty wielkich mężów 

To lektura dla młodzieńców! Spotykamy tu następujące postaci świętych: Św. Benedykt - Ojciec Zakonów, Św. Ignacy - Biskup i Męczennik, Św. Polikarp - Biskup i Męczennik, Św. Ireneusz, Biskup i Męczennik, Św. Justyn - Męczennik, Filozof i Apologeta, Św. Apolloniusz - Męczennik, Św. Ireneusz - Męczennik i Biskup Lionu, Św. Cyryl - Patryjarcha Aleksandrii, Św. Cyryl - Arcybiskup Jerozolimy, Św. Jan "Jałmużnik" - Patryjarcha Aleksandrii oraz Św. Paulin – Biskup Noli, Św. Mikołaj – Biskup Myry, Św. Cyprian – Biskup i męczennik, Św. Leon I Wielki – Papież, Św. Eustachy – Męczennik, Św. Sebastian – Męczennik, Św. Euzebiusz – Męczennik. 

Święci eksponują następujące cnoty: „umartwienie ciała, czyli panowanie nad niem, cierpliwość, czyli poddanie się świętej woli Bożej w cierpieniu i pod krzyżem, i chętne ponoszenie ofiary dla chwały Bożej, z miłości ku Niemu”. Bardzo wartościowa męska lektura!

Żywoty świętych małżonków i świętych ojców

„Zawsze, po wszystkie czasy będzie warunkiem wszystkich zasad wychowania religijnego dzieci: religijne życie rodziców, i ojca, i matki”. Warto o tym pamiętać i zapoznać się z krótkim dziełkiem w marcu, który jest poświęcony św. Józefowi, prosząc jednocześnie Patrona rodzin i ojców o pomoc w wypełnianiu obowiązków męża i ojca! Nie ukrywam, że bardzo przypadła mi do serca ta książeczka, bo zły przykład ojca jest zabójczy dla wychowania religijnego dzieci - szczególnie starszych, dorastających, które mimo wierzącym mam wybierają postawę taty, który odrzuca życie wiarą. „Nie będę chodzić na Mszę, bo tata tez nie chodzi” - znacie takie przykłady? Bo ja niestety znam… Podobnie zły przykład ojca negatywnie wpływał na św. Augustyna, który, póki był małym chłopcem, pozostawał pod potężnym wpływem pobożności matki – gdy jednak wyrósł z dziecka na młodzieńca, wtedy zły przykład ojca zniweczył i zburzył cały trud religijnego wychowania matki. Niech się jednak matki w podobnej sytuacji nie boją, tylko zwrócą z prośbą o wsparcie do św. Moniki!

Tymczasem w niniejszej książeczce ojcowie i małżonkowie przeczytają piękne żywoty św. Eleazara, św. Chryzanta, św. Hermenegilda, św. Henryka, św. Waleriana, św. Leonidasa, św. Franciszka Borgiasza i św. Ferdynanda. Dowiedzą się, jak należy poprawić swoje postępowanie po to, by dawać dobry przykład w religijnym wychowaniu swych dzieci.

Żywoty świętych dzieci 

Oto 150 stron z żywotami św. dzieci! Najmłodsi przeczytają o żywotach siedmiu synów św. Felicyty, Tobiasza młodszego, siedmiu braci Machabejskich, św. Cyryla, św. Akwiliny, św. Bernardyna, św. Stanisława Kostki, św. Wita, św. Małgorzaty, św. Kazimierza, św. Alojzego. 

Treść książeczki odnosi się do sześciu ważnych przykazań, które powinno zachowywać każde dziecko – a więc:

1. Będziesz miłował Pana Boga twego ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiej duszy twej i ze wszystkiego umysłu twego i ze wszystkiej siły twej.
2. Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego.
3. Wierz w Boga Jednego! Kto nie uwierzy, będzie potępiony.
4. Słuchaj głosu wiary, czyli żyj według niej.
5. Uczcie się ode Mnie, żem jest cichy i pokornego serca.
6. Bądź zawsze i wszędzie wstydliwy (-wa). (Wstyd, o którym mówi ks. Żychliński niech nie będzie mylony z nieśmiałością w kontaktach z ludźmi, a ze wstydem, którego brak w czasach, który wstydu już nie zna…) 

Wszystkie te dziełka mają na celu wskazanie drogi do świętości całej rodzinie. Bez świętych  małżonków nie będzie świętych rodziców i świętych dzieci, które wyrosną na święte dziewice i świętych mężów! Słowem: świętość naszego społeczeństwa zależy od świętości pojedynczych rodzin! Stąd ten wspaniały zestaw dzieł, łącznie to około 1300 stron tekstu, dzięki którym lepiej każdy z nas zrozumie swe chrześcijańskie obowiązki i będzie się starał je wykonywać bez żadnych zaniedbań. 

Współcześnie człowiek tworzy sobie obowiązki, których mu Pan Bóg nie powierzył, zapominając o tych, które jeszcze niedawno nazywaliśmy „obowiązkami stanu”, które zostały na nas nałożone przez samego Boga. Ks. Żychliński posługuje się słowami Piotra Skargi: „Zamiatacie w cudzym domu, a we własnym zostawiacie śmiecie”! 

Podczas rozważań ostatnio odbytej Drogi Krzyżowej zapadły mi w pamięć następujące słowa: „Nie bójcie się śmierci! Bójcie się odpowiedzialności za swoje życie”. 

Te słowa dźwięczą w moich uszach od zeszłego piątku! Ja, kobieta, żona, matka, niewiasta jerozolimska, mogę tylko płakać nad sobą i moimi dziećmi, bo tu leży moja potężna odpowiedzialność: odpowiadam za siebie, męża, za moje dzieci i za każdą myśl, czyn, słowo względem drugiego człowieka. Za każde zaniedbane, przemilczane słowo, gdy relacja jest konieczna i każde słowo wypowiedziane zbyt mocno. Potężna odpowiedzialność spoczywa na każdym z nas. Ta świadomość odpowiedzialności wyraża się w podjętych lekturach, które w pewien sposób porządkują myśli, przywracają właściwą kolejność obowiązkom. W tym miejscu na myśl przychodzą mi słowa św. Katarzyny z Genui, przytaczane w książeczce „Żywoty świętych małżonek”:

„Jezus niech zawsze będzie w twym sercu, 

Wieczność niech ci zawsze będzie na myśli. 

Świat niech zawsze będzie pod twymi stopami. 

Wola Boża niech kieruje wszystkiem co czynisz, 

Miłość ku Panu Bogu niech świeci w twym całym życiu” 

Czyż te słowa nie są najpiękniejszymi życzeniami? 

Niesamowicie mi się podoba obraz „świata pod stopami”, czyli panowania nad pokusami, które z niego płyną, właściwego korzystania z tego, że chodzimy po ziemi, bo to nie świat rządzi nami, to my korzystamy z jego możliwości, by być bliżej nieba. 

Niewątpliwie wszystkie te dziełka są mi niezwykle miłe, płynie z nich wiele mądrych i ponadczasowych spostrzeżeń, czystej katolickiej nauki. 

Jest to niezwykle wdzięczna lektura dla całej rodziny, skutkująca duchowym wzrostem, niezwykle budująca, krzepiąca, wprowadzająca stary ład we współczesny chaos, w którym kobiety są duchowo zagubione, bo świat stawia przed nimi wymagania stania się kimś, kim nie są i zagłusza potrzebę wywiązania się z obowiązków żony i matki. 

Całym sercem Was zachęcam do całej serii! Możecie też zdecydować się na pojedyncze tytuły. 

Zostawię Wam kilka złotych myśli, którymi praktycznie usiane jest 1300 stron tych wdzięcznych dziełek, napisanych na pożytek duchowy ludzi, ku większej chwale Boga!

„Wartość żołnierza poznaje się na wojnie, wartość żeglarza w czasie burzy morskiej, wartość przyjaciela w potrzebie, 

a wartość chrześcijanina w nieszczęściu”

„Są, dwie rzeczy, którym się nic oprzeć nie zdoła, są niemi roztropność i łagodność"

„Każde dzieło ludzkie potrzebuje nie tylko sztuki i nauki, ale i cierpliwości”

„Chrześcijanin gorliwy, człowiek prawdziwie wielki" nie może nie mieć nieprzyjaciół, 

Jego cnoty doskonałe, jego życie niezkazitelne zbyt kłują w oczy złych ludzi i zawstydzają ich, aby byli życzliwi mu i nie kopali pod nim dołków, albo nie zakładali na niego sideł”

„Nasze cnoty jednają nam nieprzyjaciół, wady odbierają nam przyjaciół."

„Łagodność jest najskuteczniejszym środkiem na podbicie sobie serc ludzkich”

„Zyskiem jest znaleźć piękną duszę; większym zyskiem jest zachować ją; największym zyskiem jest tę, co blisko jest zguby, uratować” 

„Pieniądze trzeba mieć na głowie, a nie w sercu, to znaczy, trzeba ich rozumnie używać a nie przywiązywać się do nich”

CZYTAJ DALEJ »

„Co Bóg złączy” czyli esej o miłości prawdziwej i nieodwołalnej!

lutego 09, 2024

„Co Bóg złączy” czyli esej o miłości prawdziwej i nieodwołalnej!

„Co Bóg złączył” to wspaniały esej o miłości, który pozwala „ludziom dobrej woli” zrozumieć, jakie wyżyny osiągnąć może prawdziwa miłość kobiety i mężczyzny. 

Szalenie spodobała mi się postać samego autora niniejszej publikacji: 

„23-letni młody człowiek, zewnętrznie niczym, poza gwałtownością, nie wyróżniający się od milionów innych, zostaje ogarnięty niezwykłą, niespotykaną, bezinteresowną miłością do wiedzy: „opanowało mnie, wspomina, rodzaj libido sciendi, gorączki poznania”. Korzystając z księgozbioru sąsiadów, pochłania wiedzę. Studiuje filozofię, języki, matematykę, teologię aż do stanu chwilowego przesycenia. Na dłuższa metę nie zawiedzie się jednak - wiedza przyniesie mu radość i równowagę ducha na całe życie. Co więcej - wróci mu wiarę. Wraz z nim nawraca się jego ojciec. Lektura św. Tomasza z Akwinu dopełnia procesu nawrócenia, „odpowiadając - jak pisze Thibon - w pełni moim wymaganiom intelektualnym harmonijnych zaślubin łaski i natury. To dzięki poznaniu otworzyłem się na Boga”. Tak właśnie zrodził się Thibon! Poeta, filozof, moralista, jedna z nietuzinkowych postaci życia umysłowego XX wieku. Ta postać jest dla mnie o tyle niesamowita, że ten człowiek nie ma żadnego dyplomu! Nie pozawala się jednak nazywać samoukiem, bo „książki są najlepszym nauczycielem”. Ten niesamowity umysł pochłaniał dzieła Platona, Seneki, Tomasza, św. Jana od Krzyża, Dantego i Nietzschego w oryginale!!! Mimo braku dyplomu, zostaje przyjęty z otwartymi ramionami do środowiska intelektualistów i czuje się w nim wybornie. W wieku czterdziestu lat, po doświadczeniach wielkiej miłości i bólu po stracie kochanych osób pisze dwie książki, w tym właśnie esej o miłości „Co Bóg złączył”. 

Czymże jest ideał miłości?

„Ofiarowywać się innej istocie, kochać ją pomimo jej nicości, z powodu jej nicości - kochać ją miłością mocniejszą i czystszą niż pragnienie szczęścia, to nie jest możliwe, o ile miłość ludzka nie złączy się i nie stopi z miłością wiekuistą”

W eseju Thibon zawarł cztery szkice, które dotyczą zależności między życiem a duchem, miłością zmysłową a miłością duchową, rozpatruje małżeństwo pod kątem złączenia się dwóch osób i dwóch egzystencji i opisuje próby i oczyszczenia miłości. W drugiej części książki znajdziecie aforyzmy dotyczące kwestii podejmowanych w książce. 

Jaki był cel napisania tego eseju? Thibon pisze: „Jedynym moim celem, przy publikowaniu tych stron, jest dopomożenie kilku duszom dobrej woli, by nie dzieliły tego, co Bóg złączył. Po to jednak najważniejsze jest zrozumienie, że nawet w porządku jak najbardziej doczesnym niemożliwa jest taka pełnia człowieczeństwa, której Bóg nie byłby duszą i centrum”

Książka pomaga powrócić do spójnej wizji świata. Nie odkryjecie tu niczego nowego, żadnego nowego systemu, żadnej nowej doktryny, może nie zrozumiecie dzięki tej lekturze absolutnie wszystkiego w pełni, ale uzmysłowicie sobie korzenie pewnych zjawisk, działanie mechanizmów i kilka fundamentalnych praw, by miłość w sobie zrodzić, obronić ją i doskonalić. To twardo realistyczna książka, bo nie ma dziś pojęcia bardziej rozmytego, przekłamanego, wręcz zmanipulowanego niż właśnie miłość! Miłości bowiem nie można mylić z zakochaniem, które może być najwyżej jej świtem. Miłość, o której mowa, jest uczuciem dojrzałym:„Najpierw kochałem w tobie twe bogactwo. Potem tak drogie było mi Twe ubóstwo. Dziś miłuję ciebie”. Książka napisana jest językiem poetyckim, niebiańsko pięknym, a jednocześnie mocno ściągającym na ziemię: „rodzi się ona [miłość] z wewnętrznej pełni i z podziemnego wysiłku. Jak rzeka rozszerza się i wzmacnia w swym biegu: wszystkie przypadki - wszystkie radości, a nade wszystko wszelkie łzy - przecinające jej bieg są dla niej dopływami…”. Tematem książki jest bowiem ukazanie nieuchronnego okresu próby prawdziwej miłości kobiety i mężczyzny, po której miłość albo umiera, albo zostaje oczyszczona i przeistacza się w „magnus amor - połączenie upojenia i bezpieczeństwa”. Nie znajdziecie tu dobrych rad autora, bo nie jest to żaden podręcznik. Thibon jest świadom trudności i wielu problemów, z którymi stykają się małżonkowie. Autor „mówi o tym, co wielu z nas nosi w sobie, co jest najistotniejsze do życia, ale co jest ogromnie trudne do jasnego pojęcia, a jeszcze trudniejsze do wyrażenia w słowach” 

Do napisania tej książki potrzebny był niewątpliwie dar miłości, mądrości i słowa, oraz najważniejszy… dar wiary i łaska poszukiwania Boga. Dla wszystkich, którzy lubią świadectwa: to świadectwo Gustawa Thibon, cenne, a nawet bezcenne dla osób wierzących! 

Książka została wydana nakładem Wydawnictwa Dębogóra. Oby więcej tak wspaniałych książek na polskim rynku!

 

CZYTAJ DALEJ »

Święta Monika - wielka opiekunka Matek Chrześcijańskich [recenzja]

maja 03, 2023

Święta Monika - wielka opiekunka Matek Chrześcijańskich [recenzja]

 Pierwotnie wspomnienie św. Moniki w Kościele katolickim obchodzono 4 maja w wigilię domniemanego nawrócenia św. Augustyna. W czasie reformy kalendarza w 1969 roku wspomnienie zostało przeniesione na dzień 27 sierpnia (wspomnienie św. Augustyna przeniesiono na 28 sierpnia). Korzystając z tego, że maj to miesiąc Maryjny i będę prezentowała tu wiele książek, dedykowanych chrześcijańskim matkom, chciałabym dziś zwrócić Wasza uwagę na macierzyństwo św. Moniki, o której opowiada jedna z najnowszych pozycji Wydawnictwa Gerardinum:

„Powiadają, że matka nie pociesza się nigdy po stracie dziecka. Ma coś w sercu, we wnętrznościach, że tak powiem, co się tam zrywa na zawsze; zostaje boleść, której się nawet nie śmie pocieszać. Cóż dopiero, jeżeli matka chrześcijanka widzi dziecko umierające w zbrodni i w bezbożności. Wyobraźcie sobie jedną z tych dusz, nie mogących patrzeć bez wzruszenia na krzyż lub na cymboryum, tak żywą jest w niej miłość i wiara; żeby matka taka widziała swoje rodzone dziecko, najlepszą cząstką swej duszy odłączające się na zawsze od Boga!

Nie, woła św. Augustyn, podobna rana zadana sercu mojej matki nie zgoiłaby się nigdy. A zresztą, dodaje ze zwykłą wymową, na co by się przydały nieustanne, a tak gorące modlitwy, które szukały Ciebie jedynie? Jakto? Bóg miłosierdzia miałby wzgardzić łzami wdowy czystej, wstrzemięźliwej, gorliwej. W jałmużnach, oddanej usłudze świętych, przystępującej co dnia do Stołu Pańskiego? I to jakiemi łzami! Nie temi, jakiemi się prosi o bogactwa, o rzeczy znikome, ale łzami świętemi, jakiemi błagała o duszę syna! Czy mógłby Bóg odtracić matkę gardząc najświętszem poruszeniem jej serca? Nie, to rzecz niemożliwa. Słyszałeś błagania matki mojej i miałeś ją wysłuchać według niewzruszonego prawa twojej miłości".

Św. Monika to niesamowita matka, matka walczącą o dusze własnego dziecka, wygrywająca tę duszę z objęć szatana przez modlitwę, post, jałmużnę i gorzkie łzy. Wkłada w to mnóstwo siły, zabiera Augustyna na kazania św. Ambrożego. Dla Augustyna te nauki nie przynoszą pożytku, bo chodzi jako krytyk, słucha godzinami św. Ambrożego, rozkoszuje się harmonią jego wymowy, ale zatrzymuje się na formie, bo duchowo zamknięty jest na głoszoną treść. Mimo wszystko słowa nie są odłączone od treści i zapadają Augustynowi w pamięci, zmieniają stopniowo jego umysł. Zaczyna do niego docierać prawda i siła głoszonych treści. To pierwsze promienie światła w jego duszy. Ta książka jest niesamowita! Z jednej strony mówi o świętej matce z drugiej pokazuje upadek duchowy jej syna, odbicie się od dna i niesamowity duchowy wzrost. Historia ta jest absolutnie fascynująca, dająca nadzieję, motywująca dla każdej matki w drobnych problemach i w sytuacjach beznadziejnych. Bardzo mi się spodobało, jak Augustyn rozumowo dochodzi do pewnych prawd, w które zwykły katolik po prostu wierzy. Co więcej dochodzi do ciekawego wniosku: 

„Augustyn słuchając Ambrożego nauczył się katolickiego sposobu szukania prawdy. Uderzyło go to, że Kościół wymagał, ażeby wierzono z poddaniem temu, co się nie daje pojąć dokładnie. Wszak przyznajemy, że są w naturze rzeczy absolutnie niezrozumiałe dla rozumu ludzkiego; trzeba je przyjąć, uznając, że rozum nasz jest ograniczony; i na tem zależy główny akt wiary. Augustyn przyznał, że sposób ten jest o wiele skromniejszy i szczerszy niż postępowanie heretyków.

Oni, powiada, mówią wiele o wolności rozumu, o oczywistości, o prawie badania wszystkiego. Nazywają łatwowiernymi i naiwnymi tych, którzy wierzą w to, czego nie rozumieją, i potem podają mnóstwo twierdzeń, na które braknie im dowodów, wymagając despotycznie, ażeby wierzono ich słowu. Augustyn rozumiał, że była w tym sprzeczność i pycha.

Postępowanie katolickie wydało mu się nietylko skromniejszym i szczerszym, ale, chociaż dumny i ufny w swe siły rozum jego, nie czuł pociągu do tej metody, doszedł jednak do tego, że uznawał ją za słuszną, a przynajmniej za cudownie zgodną z naturą ludzką”

Gdy Augustyn odkrył tę zasadę, zajął się jej badaniem, wyprowadzając z niej logiką swojego potężnego umysłu „całe snopy światła”. Cóż to jest za lektura!!!! Fascynująca pod wieloma względami! Przed oczami czytelnika buduje się niezwykły autorytet, który zostaje okrzyknięty Doktorem Kościoła: Divus Augustinus!

Św. Monika wyprosiła u Boga niezwykle łaski i dla swojego męża i dla syna. Jest patronką rodzin, pomaga w codziennych trudnościach. Jeśli boicie się o swoje dzieci, jeśli wasza rodzina się rozpada, bądź pojawił się kryzys małżeński - zwróćcie się z ufnością do św. Moniki, bo uratowała już nie jedną rodzinę. 

Gorąco polecam Wam lekturę od Wydawnictwa Gerardinum „Św. Monika wielka opiekunka matek chrześcijańskich”  oraz modlitewnik od Wydawnictwa Diecezjalnego i Drukarni w Sandomierzu ❤️

„Pan Bóg matkom powierzył kolebkę człowieka, a kolebka jest wszystkim”

„Naturalnie, jeżeli ojciec jest pospolitym człowiekiem, matka zajęta błahostkami, wycisną oni na duszy dziecka piętno własnej marności. Ale weźmijcie prawdziwą matkę, chrześcijankę gorącej wiary i wzniosłych uczuć, która wolałaby umrzeć niż obrazić Boga i własne sumienie, według energicznej dywizy naszych ojców: „Potius mori quam foedari" i pomyślcie jaką będzie dusza śpiąca w ciągu dziewięciu miesięcy w łonie uświęconem taką miłością, pobudzana do życia i cnoty od pierwszych lat życia przez matkę, pochyloną nad kolebką dziecięcia”

„Słowa prawdy przyjmujemy tylko od matki”

CZYTAJ DALEJ »